मित्रांनो, महाभारतात अशा अनेक कथा आहेत ज्या मानवी जीवनाची मूल्ये शिकवतात. या लेखात आम्ही तुम्हाला अशाच एका कथेबद्दल सांगणार आहोत, हे जाणून घेतल्यावर प्रत्येक पुरुष महिलांचा आदर करू लागेल आणि परस्त्रियां बद्दल कधीही वाईट विचार करणार नाही. महाभारताची ही कथा पांडवांच्या वनवासाशी सं’बंधित आहे, त्यानुसार मत्स्य राजा विराटच्या राजधानीत द्रौपदीसह पांडवांनी,

त्यांच्या अज्ञात निवासस्थानात दहा महिने व्यतीत केले होते. मित्रांनो, प्रथम मी तुम्हाला सांगतो की वनवास संपल्यानंतर द्रौपदीसह पांडवांनी वनवासात आपले रूप आणि नाव बदलले आणि मत्स्य देशात राहू लागले. जेथे ज्येष्ठ पांडव युधिष्ठिर कंक या नावाने, बल्लभ या नावाने भीमसेन, बृहन्ला या नावाने अर्जुन आणि तंतिपाल या नावाने नकुल व ग्रंथिक या नावाने सहदेव राहत होते.

जेव्हा द्रौपदी सैरंध्री नावाने राणीची दासी म्हणून राहत होती. त्याच वेळी, एके दिवशी राजा विराटचा मेहुणा, किचक, त्याची बहीण सुदेष्णाला भेटण्यासाठी राजवाड्यात आला. कीचकाची का’मुक दृष्टी द्रौपदीलाही जाणवली. त्याने महाराज विराट आणि राणी सुदेष्णाला सांगितले की कीचका माझ्यावर वाईट नजर ठेवतो. माझे पाच गंधर्व पती आहेत. एके दिवशी ते कीचकाचा व’ध करतील,

पण त्या दोघांनीही द्रौपदीच्या बोलण्याकडे लक्ष दिले नाही. शेवटी असहाय्य होऊन एके दिवशी सैरंध्री म्हणजेच द्रौपदीने भीमसेनला कीचकची वाईट दृष्टी आणि वाईट विचार सांगितले. द्रौपदीचे बोलणे ऐकून भीमसेन म्हणाला, हे द्रौपदी, तू त्या दुष्ट कीचकाला मध्यरात्री नृत्यगृहात भेटण्याचा संदेश दे. डान्स हॉलमध्ये तुझ्या जागी मी जाऊन त्याला मा’रीन.

भीमसेनच्या योजनेनुसार द्रौपदीने रात्री किचक यांना नृत्यगृहात भेटण्याचा संकेत दिला. द्रौपदीच्या हावभावाने प्रसन्न झालेला कीचक रात्री नृत्यगृहात पोहोचला तेव्हा भीमसेन द्रौपदीच्या साडीने अंग व तोंड झाकून तेथे पडलेला होता. तिला सारंध्री मानून कीचक आनंदाने म्हणाला, प्रिये मी तुझ्यावर पूर्णपणे मो’हित झालो आहे. मी तुला सर्व काही समर्पित करतो.

तर आता उशीर न करता तू उठ आणि माझ्यासोबत मजा कर. किचकच्या तोंडून अशा गोष्टी ऐकून साडीत लपलेल्या भीमसेनला रा’ग आला आणि तो उडी मारून उभा राहिला आणि किचकला म्हणाला, तू सैरंध्री समोर नाहीस तर तु तुझ्या मृ’त्यूसमोर उभा आहेस. आता स्त्रीवर वाईट नजर टाकण्याचे फळ भो’ग. असे म्हणत भीमसेनने किचक ला लाथा-बु’क्क्यांनी मा’रण्यास सुरुवात केली. ज्याप्रमाणे जोरदार वादळ झाडांना हादरवून सोडले, त्याचप्रमाणे भीमसेन किचकला मा’रून संपूर्ण नृ’त्यमंडपात फिरू लागला.

दुसरीकडे भीमसेनने किचकाला मा’रहा’ण करताच बृहनलालाने किचकचा किंचाळ नृत्यगृहाबाहेर जाऊ नये म्हणून जोरात मृदंग वाजवायला सुरुवात केली. तेव्हा मृदंगाच्या नादात भीमसेनने किचकला मा’रून त्याचा व’ध केला. अशाप्रकारे किचकला मा’रल्यानंतर भीमसेनने त्याचे सर्व अंग पिळले आणि त्याच्या मां’साचा पिंड बनवला आणि मग पांचाली द्रौपदीला म्हणाली, ये आणि बघ, मी या दुष्टाचा व’ध केला आहे, हे ऐकून द्रौपदी खोलीत आली आणि किचकची अवस्था पाहून तिला खूप आनंद झाला.

त्यानंतर पुन्हा भीमसेन आणि सैरंध्री अर्जुनाकडे गेले आणि कीचकला मा’रल्याचे सांगितले. त्यानंतर त्यांनी मृदंग वाजवणेही बंद केले. त्यानंतर तिघेही आपापल्या ठिकाणी जाऊन झोपले. दुसरीकडे सकाळी किचकच्या ह’त्येची बातमी सर्वाना मिळताच राणी सुदेष्णा, राजा विराट आणि किचकचे इतर भाऊ शोक करू लागले. जेव्हा कीचकाचे पार्थिव अं’त्यदर्शनासाठी नेले जात होते तेव्हा द्रौपदी राजा विराटला म्हणाली की, या दुष्टाने माझ्यावर वाईट नजर ठेवल्याचे त्याला हे फळ मिळाले आहे.

माझ्या गंधर्व पतींनी ही दुर्दशा नक्कीच केली असेल. द्रौपदीचे हे बोलणे ऐकून किचकचे भाऊ संतापले आणि म्हणाले की, या सैरंध्रीमुळे आमचा अत्यंत बलवान भाऊ म’रण पावला आहे. त्यामुळे कीचकाच्या चि’तेसह तीचेही द’हन करावे. असे म्हणत तीने सैरंध्रीला जबरदस्तीने कीचकच्या सारथीला बांधले आणि स्म’शानभूमीकडे नेण्यास सुरुवात केली. द्रौपदीची ही अवस्था तिथे उपस्थित असलेल्या कंक, बल्लभ, वृहन्ला, तन्तिपाल आणि ग्रंथिक यांच्या रूपात पांडवांना दिसू शकली नाही,

परंतु त्यांच्या अज्ञानामुळे ते स्वतःला प्रकट करू शकले नाहीत. त्यामुळे भीमसेन गुपचूप स्म’शानभूमीकडे धावला आणि वाटेत अंगावर चिखल लावला. तेव्हा एक प्रचंड वृक्ष उ’न्मळून पडून किचकच्या भावांवर पडला आणि भीमसेनने त्यातील मोजक्याच जणांना मा’रले. त्यातील काहीजण जी’व मुठीत घेऊन पळून गेले. यानंतर भीमसेनने द्रौपदीचे सांत्वन करून तिला राजवाड्यात पाठवले आणि,

स्नान करून दुसर्‍या मार्गाने ती आपल्या ठिकाणी परतली. कीचक आणि त्याच्या भावांचा व’ध पाहून राजा विराटसह सर्वजण द्रौपदीला घाबरू लागले. तर श्रोत्यांनो, आता तुम्हाला समजलेच असेल की स्त्रीकडे डोळेझाक करणार्‍यांची गती शेवटी कीचकासारखीच असते. म्हणून पुरुषाने सर्व स्त्रियांप्रमाणेच कार्य केले पाहिजे जेणेकरून चांगल्या स’माजाबरोबरच त्याचे स्वतःचे व्यक्तिमत्त्वही घडेल.