नमस्कार मित्रांनो वाचनात आलेली एक हृ’दय स्पर्शी प्रेमकथा.. आपल्या वयाच्या दहा वर्ष मोठ्या माणसाच्या प्रेमात मी पडले कशी, याचं नवल मलाचं वाटतं.. दिसायला एकदम दणकट, राकट म्हणजे कोणतीही मुलगी भाव सुद्धा देणार नाही असा.
कॉलेज मध्ये येऊन टवाळक्या करायच्या. बसल्या जागची जमीन थुं’कून लाल करायची. बुलेट काढून सगळ्या कॉलेजला कान ठळ्या बस वायच्या, पण पोरीं’च्या बाबतीत फुल रि’स्पेक्ट टुका र पोरांचा कॉलेज मध्ये असताना त्रास व्हायचा. त्यांच्या प्रो’पोज ला नकार दिला की गाडीची हवा सोड, सीट फाड असे भिकार चाळे चालायचे. याच्याशी ओळख झाल्यानंतर या सगळ्या लफ’ड्या तून सुटका झाली…
त्याचा आधार वाटा यचा. प्रेम वगैरे होतं हे फार नंतर कळालं. एखादा पुरुष आपल्यासाठी ढसाढसा रडतो हे पाहिल्यानंतर मनात कालवायचं. २१ वर्षाची होते मी. कोणताही निर्णय घेण्याची अक्कल नव्हतीच.
घरच्यांना खोटं बोलून त्याच्या सोबत फिरायला जायचे. कित्येकदा असे प्रसंग आले, त्याच्या मनात आलं असतं तर तो वाट्टेल ते करू शकला असता. मी देखील आडवलं नसतं. उलट मलाच कधी कधी इच्छा व्हायची. मिठी मारून पाठीवर हात फिरवायला पाहायचे पण तो तिथेच आडवायचा. तू लहान आहेस बेटा, हे सारं नको….
त्याचं लग्न झालं पण मला त्याची लागलेली सवय काही सुटत नव्हती. वाटायचं कशाला त्याच्या संसारात ढवळा ढवळ करायची. कितीही प्रयत्न केला तरी राहावायचं नाही आणि मी फोन करायचे. उगाच रडायचे. तो समजावून सांगायचा. ल ग्न कर म्हणायचा, तुझं मन रमेल. मी तर त्याची रखेल म्हणून राहायलाही तयार होते…
त्याने जपलं मला. माझ्या मनाला सांभाळलं. तिशी पार केलेल्या पुरुषाला एक विशीतली तरणी ताठी पो रगी सर्व स्व देत होती, पण त्याने मोह कधीच केला नाही. भेटायला यायचा. बायको सोबतचे फोटो पाहिले की मी चिडायचे. तुला आता मिळाली, माझी कशाला काळजी वाटणार. त्याने तोल कधीच ढळू दिला नाही. माझ्या बाली शपणाला परि स्थितीच भान आणून देण्याचा पुरेपूर प्रयत्न केला…
आज मला एक मुलगी आहे. नवरा चांगला कमवणारा, प्रेम करणारा, सगळं सुखात. कॉलेजचा विषय निघाला की आठवण येते त्याची. फेस बुकवरून कॉ न्टॅक्ट देखील केला मी. भेटायला येशील का विचारलं. सुरुवातीला तो नाही म्हणाला, मग मीच जास्त फोर्स केला. मॉल मध्ये भेटायचं ठरलं.
आरशा समोर नटताना वेगळाचं उत्साह होता. लिपस्टिक नीट लाग लीये का हे पुन्हा पुन्हा नि रखून पाहिलं. दिवाळीत घेतलेली नवीन कोरी साडी नेसली. दर्ग्याशेजारून आणलेलं छान अत्तर लावलं, त्याला आवडणारं. ठरल्या वेळेला संध्याकाळी पोहचले…
तास दोन तास झाले, तो आलाच नाही. मी फोन लावला पण लागतचं नव्हता. वाट पाहायचं ठरवलं. आठ वाजून गेले तरी तो नव्हता आलेला. प्रचंड राग आला. ही कुठली वागण्याची पद्धत झाली. चिड चिड करत मी रिक्षा पकडली. त्याचा कॉल आला. हावरटा सारखा मी लगेच उचलला…
छान दिसत होतीस. सुंदर अगदी. बर्याच दिवसांनी पाहिलं तुला. तुझी मुलगी अगदी तुझ्यावर गेलीये. फेस बुकवर पाहिलं मी. काही आठवणी आठवणीच चांगल्या असतात बेटा. त्यांना फुला सारखं जपायचं. तुला आज पाहिल्या नंतर ते सगळे दिवस आठवले. किती बदल झालाय तुझ्यात. मला मोह नसता आवरला म्हणून समोर नाही आलो. स्वतःला असंच जप. काळजी घे, तुझी आणि घरच्यांची सुद्धा..”
फोन कट झाला. पुन्हा लागणार नाही याची खात्री होती. आजही तोच जिंकला. मी अजूनही लहानच आहे, बालिश, पोरकट. तो मैदानात उतरलाचं नाही. स्वतःची विकेट राखून ठेवली त्यानं.. माझा डाव सावरण्यासाठी.